Cato Maior de Senectute, 69

Quamquam, O di boni! quid est in hominis natura diu? Da enim summum tempus, exspectemus Tartessiorum regis aetatem (fuit enim, ut scriptum video, Arganthonius quidam Gadibus, qui octoginta regnavit annos, centum viginti vixit)--sed mihi ne diuturnum quidem quicquam videtur in quo est aliquid extremum. Cum enim id advenit, tum illud, quod praeteriit, effluxit; tantum remanet, quod virtute et recte factis consecutus sis; horae quidem cedunt et dies et menses et anni, nec praeteritum tempus umquam revertitur, nec quid sequatur sciri potest; quod cuique temporis ad vivendum datur, eo debet esse contentus.

1 commento:

  1. Anche se, o buon dio,
    cosa significa «a lungo» nella natura umana? Prendi l'esistenza più lunga
    che ci sia, aspettiamoci di vivere quanto il re dei Tartessi - a Cadice ci
    fu un certo Argantonio che, come leggo, regnò ottant'anni e ne visse
    centoventi -; non mi sembra però nemmeno duraturo quel che presenta una
    fine. Quando la fine arriva, allora il passato è volato via; rimane solo
    quanto hai conseguito con la virtù e le azioni giuste. Se ne vanno le ore,
    i giorni, i mesi, gli anni: non torna più indietro il tempo passato ed è
    impossibile conoscere il futuro. Ciascuno deve accontentarsi del tempo che
    gli è concesso di vivere.

    RispondiElimina