Cato Maior de Senectute, 45

Sed quid ego alios? Ad me ipsum iam revertar. Primum habui semper sodalis. Sodalitates autem me quaestore constitutae sunt sacris Idaeis Magnae Matris acceptis. Epulabar igitur cum sodalibus omnino modice, sed erat quidam fervor aetatis; qua progrediente omnia fiunt in dies mitiora. Neque enim ipsorum conviviorum delectationem voluptatibus corporis magis quam coetu amicorum et sermonibus metiebar. Bene enim maiores accubitionem epularem amicorum, quia vitae coniunctionem haberet, convivium nominaverunt, melius quam Graeci, qui hoc idem tum compotationem, tum concenationem vocant, ut, quod in eo genere minimum est, id maxime probare videantur.

1 commento:

  1. Ritorno subito a me. In primo
    luogo ho sempre avuto compagni di sodalizio; i sodalizi si costituirono
    durante la mia questura quando fu introdotto il culto ideo della Gran
    Madre. Banchettavo, dunque, con i miei compagni con moderazione, è vero,
    ma si faceva sentire un certo ardore giovanile; col passare degli anni,
    poi, di giorno in giorno tutto si calma. E infatti misuravo il diletto di
    questi conviti non tanto dal piacere dei sensi quanto dalla compagnia e
    dal conversare tra amici. Bene i nostri antenati chiamarono «con-vivio» lo
    stare insieme degli amici a banchetto poiché comporta una comunione di
    vita, meglio dei Greci che lo definiscono ora «bere in compagnia» ora
    «mangiare in compagnia», mostrando così di apprezzare di più ciò che, in
    questi casi, vale molto di meno.

    RispondiElimina