Sallustio: De Catilinae coniuratione, 21
Postquam accepere ea homines, quibus mala abunde omnia erant, sed neque res neque spes bona ulla, tametsi illis quieta movere magna merces videbatur, tamen postulavere plerique, ut proponeret, quae condicio belli foret, quae praemia armis peterent, quid ubique opis aut spei haberent. Tum Catilina polliceri tabulas novas, proscriptionem locupletium, magistratus, sacerdotia, rapinas, alia omnia, quae bellum atque lubido victorum fert. Praeterea esse in Hispania citeriore Pisonem, in Mauretania cum exercitu P. Sittium Nucerinum, consili sui participes; petere consulatum C. Antonium, quem sibi collegam fore speraret, hominem et familiarem et omnibus necessitudinibus circumventum; cum eo se consulem initium agundi facturum. Ad hoc maledictis increpabat omnis bonos, suorum unumquemque nominans laudare; admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae, compluris periculi aut ignominiae, multos victoriae Sullanae, quibus ea praedae fuerat. Postquam omnium animos alacris videt, cohortatus, ut petitionem suam curae haberent, conventum dimisit.
Iscriviti a:
Commenti sul post (Atom)
Come udirono ciò, oppressi com'erano da ogni sorta di mali, senza beni,
RispondiEliminasenza speranza, benché turbare l'ordine sembrasse già loro una grande
ricompensa, tuttavia i più chiesero che egli esponesse quale fosse la
condotta della guerra, quali ricompense otterrebbero combattendo, su quali
risorse presenti e future potessero contare dovunque. Ed ecco allora
Catilina promettere la cancellazione dei debiti, la proscrizione dei
ricchi, magistrature, sacerdozi, rapine e tutto ciò che comporta la guerra
e la sfrenatezza dei vincitori. Inoltre v'era Pisone nella Spagna
citeriore, e in Mauritania, con un esercito, P. Sittio di Nocera,
partecipi della congiura: chiedeva il consolato G. Antonio, che egli
sperava sarebbe stato suo collega: era suo intimo amico, e oppresso da
ogni difficoltà; insieme con lui, da console, Catilina avrebbe cominciato
l'azione. Oltre a ciò, egli colmava d'ingiurie tutti i buoni cittadini,
elogiava, facendone il nome, ciascuno dei suoi, ad uno ricordava la
povertà, ad un altro la cupidigia, ad altri i pericoli e l'ignominia che
li minacciava, a molti le sue vittorie con Silla e il bottino che ne
avevano riportato. Dopo che vide tutti gli animi ardenti, esortatili a
sostenere la sua candidatura, congedò l'assemblea.